ζητείται σπουδαίος/-α Σεκλιζιώτης/-ισσα

Το υπουργείο Παιδείας είχε την ιδέα τα σχολειά να μη φέρουν αυτό το απρόσωπο νούμερο (13ο, 2ο, 45ο κλπ) ως όνομα, όπως οι λεωφόροι των ΗΠΑ, αλλά να ονοματοδοτηθούν με το όνομα ενός πνευματικού ανθρώπου [κατά προτίμηση μη ευρισκόμενου εν ζωή].
Έτσι το δημοτικό σχολείο του χωριού μας πρέπει ν' αποκτήσει ένα όνομα, όπως και το νηπιαγωγείο ένα άλλο.

Υπάρχει κάποιος/α -με καταγωγή έστω από το χωριό- που αξίζει να τιμηθεί μ' αυτό τον τρόπο; Κι από ποιο κοινωνικό πεδίο πρέπει να είναι; Ιστορικό; Εκπαιδευτικό; Πνευματικό; Αγροτικό; Πολιτικό; Πολιτιστικό;
Κι αν δεν υπάρχει κάποιος/α με καταγωγή, μήπως υπάρχει κάποιος/α που έβαλε τη σφραγίδα του στην ιστορία και εξέλιξη του χωριού μας;

Ήρθαν με μορφή σχολίου δυο ονόματα:
-Χαρίλαος Φλωράκης
-Βαγγελίτσα Κουσιάντζα

«Δεν έχω μπροστά μου παρά λίγα λεπτά (...). Επειτα πλέον φεύγω για πάντα. Εσύ να εργαστείς στο σχολείο και να δόσεις στη νεολαία να πιστέψει τι είναι κείνο που γι' αυτό εμείς πεθαίνουμε υπερήφανοι για την Ελλάδα, και πηγαίνουμε ψηλά με τη συνείδησή μας καθαρή (...). Δε θέλω να με κλάψετε, ούτε και να πενθήστε. Η θυσία μας που γίνεται, θα γίνει φάρος που θα φωτίσει όλο τον κόσμο για μια καλύτερη ζωή. Σ' όλο τον δικό μας κόσμο σκόρπα τους ενθουσιώδεις χαιρετισμούς μας.
Σας αποχαιρετώ παντοτινά
ΥΓ: Ερχονται να μας πάρουν για το σφαγείο. Θάρρος και υπομονή. Μη μας ξεχάστε.
Εύχομαι οι κόποι μας γρήγορα να αποβούν σε όφελος όλου του λαού».

Το τελευταίο γράμμα της Βαγγελίτσας Κουσιάντζα, δασκάλας από τον Παλαμά - Καρδίτσας, μαχήτριας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Γράφτηκε σε θάλαμο μελλοθάνατων, στις 8 Μάη του 1947.
[πηγή: εφ.Ριζοσπάστης, 29.11.06]

Σκεφτείτε: Δημοτικό Σχολείο Καλλιθήρου "Βαγγελίτσα Κουσιάντζα"