ancient Cekliza

Έχουμε και την αρχαία ιστορία μας.
-Και πού είναι τα ευρήματα; Ε;
-Σε θεσσαλικά μουσεία, όπως η συγκεκριμένη χάλκινη τεφροδόχος που βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Λάρισας.

Μιας κι ανοίξαμε την κουβέντα, δείτε κι ένα άρθρο (περιοδικό Αρχαιολογία, Σεπτέμβρης 2009) του αρχαιολόγου Μπάμπη Ιντζεσίλογλου, "«Καλλίθηρα»: Η οργάνωση του αστικού χώρου ενός αρχαίου οικισμού", που αρχίζει κάπως έτσι:

Δεν είναι ιδιαίτερα σύνηθες να μελετάται η οργάνωση ενός μικρού περιφερειακού αρχαίου οικισμού, του οποίου δεν γνωρίζουμε ούτε το όνομά του, δηλαδή την ταυτότητά του. Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο αρχαίος οικισμός στο Καλλίθηρο της Καρδίτσας.

η εικόνα των αγροτών στον κόσμο

Είχαμε ανοίξει παλιότερα αυτή τη συζήτηση [παλιότερο post], μιας και θεωρούμε πως ο κόσμος ή έχει λανθασμένη εικόνα για τους αγρότες ή κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν γι' αυτή την εικόνα τους.

Σήμερα έπεσε στον υπολογιστή μου ένα μέιλ από τα γνωστά που κάνουν το γύρω του κόσμου μέσω φίλων με τον τίτλο: ΑΓΡΟΤΗΣ ΜΟΝΟΣ ..!!..

Περιείχε μια φωτο- από τη Νίκαια της Λάρισας
και συνοδευόταν από το κείμενο:

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΚΩΜΟΠΟΛΗΣ ΝΙΚΑΙΑ ΛΑΡΙΣΑΣ ΟΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ maps.google.com.

ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΑΥΤΗ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΘΑΡΑ Η ΠΕΙΝΑ, Η ΜΙΖΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΕΧΕΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΑΣΕΙ ΤΗΝ ΕΝΤΙΜΗ ΑΓΡΟΤΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΝΑ ΚΑΤΕΒΕΙ ΣΤΑ ΜΠΛΟΚΑ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΟΔΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥ.

ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΝΑ ΕΚΤΡΕΨΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΧΕΛΩΟ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΑΜΠΟ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ ΔΙΟΤΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΣΚΕΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΣΕΣ ΠΙΣΙΝΕΣ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΝΕΡΟ.

ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ!!!!!!!!!!

Είναι να μην πιστεύει κανείς στην ιδεολογική πρόθεση κατασκευής μιας συγκεκριμένης εικόνας για τους αγρότες; Και η σπόντα για τον Αχελώο;
Τελικά, αγρότες, μόνοι ψάχνετε την άκρη.

"ποντικοί" στον Αη-Θανάση

Μυρίστηκαν "τυράκι" και τρύπωσαν στο ναό.
Σημάδια παραβίασης νοτίου παραθύρου και απουσία "κειμηλίου" διαπιστώθηκαν σήμερα.
Δυστυχώς, λείπει ο κεντημένος "επιτάφιος θρήνος" που θυμόμαστε κρεμασμένο στον τοίχο (αριστερά όπως μπαίνουμε).

25.02.10
Το "κειμήλιο" χρονολογείται περί τα 1970 αλλά είχε συναισθηματική αξία.

υπήρξαμε και μεις πρόσφυγες

οι καταδιωκόμενοι

Κατακαλόκαιρο του 1947.
Κουβαλούσαμε τα στάρια. Τα μισά είχαμε μαζέψει, όταν «μας σήκωσαν» απ’ το χωριό. Έπρεπε να φύγουμε. Τα άλλα μισά τα φτιάσαμε θημωνιές απόξω απ’ το Ζαΐμι. Διαταγή: «Θα θύβγετε. Ό,τι μπορείτε πάρτε». Μωρά στην αγκαλιά. Όλο το σπίτι σε ένα αμάξι (κάρο): φασόλια, αλεύρι. Κι ό,τι δε χωρούσε σε ένα σεντούκι να τα παραχώσουμε.
Όλο το χωριό φορτωμένο να παίρνει δρόμο. Πίσω φαίνονταν φωτιές να καίνε αποθήκες με τριφύλλια. «Πώπώ, έβαλαν φωτιά το μαντρί, καίεται!» Και βλέπαμε ως κάτω…
Γυναίκες να ψάχνουν γάλα να δώσουν στα μωρά τους. Σκέφτηκαν ακόμα και να τα πετάξουν εξαμηνίτικα στο ποτάμι, όπως πετούσαν τα κουτάβια. Οι γέροι έφτασαν στα πρώτα χωριά το βράδυ, φέρνοντας τις αγελάδες κι οι έφηβοι τσομπάνηδες τα πρόβατα «από κοντά». Κάποιοι πούλησαν τις γελάδες τους, «τι να τις κάναμε;». Ένα πεντακοσάρικο τις δυο.
Οικογένειες μοιρασμένες: Ζαΐμι, Νταούτι, Παλαμάς. Κι άλλοι/ες φευγάτοι στο βουνό, εμφύλιος πόλεμος. Άλλοι με το στρατό κι άλλοι/ες αντάρτες/ισσες. Θάνατοι πολλοί. Γάμος κανένας.
Δυο χρόνια μακριά από το χωριό. Σπίτια παρατημένα έγιναν στέγη μας κι η αλληλεγγύη των ανθρώπων που μας βάλανε ακόμα και στα σπίτια τους. «Τα ‘χαμαν πολύ καλά». Για βοήθεια λίγο αλεύρι. Ήρθαμε και μαζέψαμε τα καλαμπόκια, «μας έδιναν άδεια», αλλά να μείνουμε πίσω στο χωριό δεν μπορούσαμε.
Τη δεύτερη χρονιά δε σπείραμε.
Άνθρωποι πέθαναν, όταν ήμασταν «’σα κατ’», και δεν ήρθαμε να τους θάψουμε στο χωριό. Μετά από χρόνια φέραμε τα κόκαλά τους πίσω.
Κι όταν γυρίσαμε ήταν 1949, Πάσχα κοντά, ήρθαμε κι ουρλιάζαμε. Αγκαλιαστήκαμε και κλαίγαμε. Σπίτια χαλασμένα, άλλα καμένα. Άνθρωποι φυλακισμένοι, άλλοι σκοτωμένοι: «Στον άλλο κόσμο θα σμιχτούμε». Ξεπαραχώσαμε και βρήκαμε το σεντούκι με τα πράγματά μας.

Σελίδες της τοπικής ιστορίας μας θαμμένες μαζί με τις αναμνήσεις των ανθρώπων: «Να μη σώσουν να έρθουν τέτοια χρόνια…». Υπήρξαμε και μεις πρόσφυγες, που αφήσαμε τη γη μας χωρίς τη θέλησή μας, μ’ ένα φόβο πάνω από το κεφάλι μας. Τα ρεπορτάζ των ταλαιπωρημένων προσφύγων και τα ντοκιμαντέρ για κάποιους και κάποιες από μας δεν είναι μόνο μακρινές πραγματικότητες. Υπήρξαν βιώματα που εγγράφηκαν στη συλλογική αντι-μνήμη του χωριού μας. Σ’ αυτή τη μνήμη που δεν καταγράφεται ως η επίσημη ιστορία των σχολικών βιβλίων, αλλά αποτελεί στοιχείο της ταυτότητας αυτής της κοινότητας ανθρώπων. Γεγονότα που χάραξαν βαθιά σημάδια: δάκρυα, πόνος, αγωνία, φόβος, αλληλεγγύη, συντροφικότητα, κλάματα, εναγκαλιασμοί, πένθος, αίμα, χώμα, ξύλα, όπλα, χέρια, απογοήτευση, σκοτάδι, σιωπή, βήματα, κραυγές, δύναμη, αντοχή, μαχητικότητα, όνειρα, ελπίδες.

[το κείμενο δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα "Σέκλιζα", Γενάρης 2010, τ.3, σ.8]